Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ


anger

Σκιά στα αρχαία ελληνικά και umbra στα λατινικά σήμαινε και την ψυχή του πεθαμένου…

Οι ίσκιοι είναι ακόμη μια από τις πολλές ομάδες της διαβολικής αυτοκρατορίας. Σκιά στα αρχαία ελληνικά και umbra στα λατινικά σήμαινε και την ψυχή του πεθαμένου. Οι σκιές αυτές γίνονταν ορατές από αυτούς που ήθελαν να τους κάνουν κακό.

Αρκετές είναι οι ιστορίες ίσκιων που περιφέρονταν μέσα σε σκοτεινά κι ερημωμένα σπίτια. Δεν ήταν λίγες οι λεχώνες που πίστευαν ότι το πεθαμένο τους βρέφος το είχε πλακώσει ο ίσκιος του παλιού σπιτιού που έμεναν. Ίσως γι΄ αυτό τα περισσότερα νέα αντρόγυνα που ζούσαν στο παλιό πατρικό σπίτι επιθυμούσαν πριν κάνουν παιδί να φτιάξουν νέο σπίτι. Να ζήσουν δηλαδή σε νιό ασβέστη, χωρίς παρελθόν.

Οι ίσκιοι αυτοί που έπιναν το αίμα από τα αβάφτιστα μωρά ονομάζονταν αλλιώς και στρίγγλες και ο μόνος τρόπος για να προφυλαχθούν απ΄ αυτές τα μωρά ήταν οι βολβοί από ασκελιές ή από κυκλάμινα που οι μανάδες τοποθετούσαν κάτω από το κρεβατάκι τους. Αλλά και κατά την διάρκεια του τοκετού φοβόντουσαν τις στρίγγλες και γι΄ αυτό έβαζαν στην πόρτα του σπιτιού αναμμένα κάρβουνα για να τις κρατούν μακριά.

Άλλοι ίσκιοι είναι φιλικοί με τους ανθρώπους και δεν τους κάνουν κακό. Τέτοιοι υπήρχαν σε όλα τα χωριά της Κέρκυρας και όχι μόνο σε σπίτια αλλά και σε παλιά πηγάδια και κάτω από δέντρα (συκιές, μουριές) και περγουλιές. Γι΄ αυτό οι άνθρωποι φοβόντουσαν να κοιμούνται τα μεσημέρια στην σκιά τους γιατί πίστευαν ότι θα τους πνίξει ο ίσκιος.

Όλα αυτά τα στοιχεία όμως ήταν και ευμενή εις τους ανθρώπους…. Ένας τέτοιος καλός ίσκιος ήταν αυτός της Αγίας Κερκύρας η οποία είχε θανατωθεί από τον ειδωλολάτρη πατέρα της. Την Αγία Κερκύρα οι ευσεβείς χριστιανοί εκείνης της εποχής έθαψαν στο σημείο που αργότερα χτίστηκε ο ομώνυμος ναός.

Σύμφωνα όμως με την λαϊκή παράδοση που αφηγήθηκε ο αρχιμανδρίτης Ιουστινιάνης, εφημέριος της Αγίας Παρασκευής Πορταρεμούντας: ένας νέος περνούσε σε ώρα δειλινού έξω από το ναό της Παλαιόπολης. Ιδρωμένος και κουρασμένος, μπήκε στο ναό για να προσκυνήσει και ν΄ αναπαυτεί για λίγο… Βλέπει λοιπόν με έκπληξη μπρος στα σκαλοπάτια της Ωραίας Πύλης του ιερού να ανοίγει το δάπεδο. Περίεργος σηκώθηκε και πλησίασε. Τα σκαλοπάτια συνεχίζονταν και κατέβαιναν και χάνονταν στο βάθος. Διστακτικός και με κάθε επιφύλαξη άρχισε να τα κατεβαίνει. Σαν, κάποτε, τελείωσαν, βρέθηκε σε μια αρχαία πόλη. Θαυμαστά κτίρια μαρμάρινα και αγάλματα πολλά στους δρόμους της. Εκεί συνάντησε το φάντασμα της Αγίας Κερκύρας η οποία του έδωσε μερικά χρυσά νομίσματα από τον τεράστιο θησαυρό που φύλαγε…. Όταν ο νέος επέστρεψε στο σπίτι του, δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Έδειξε στους δικούς του το μικρό του θησαυρό για να χαρούν κι αυτοί, που η φτώχεια τώρα πια θα τους άφηνε. Στην τόση χαρά του, ξέχασε την υπόσχεση που είχε δώσει στην αγία, να μην πει σε κανέναν τίποτε από αυτά που είδε. Όσο, όμως, εξιστορούσε, το πουγκί στο χέρι του έχανε όγκο και βάρος, ώσπου απόμεινε άδειο. Αλλά και ο ίδιος ο νέος σιγά – σιγά και ασυναίσθητα έχανε τις δυνάμεις του και στο τέλος σωριάστηκε νεκρός. Είχε την απρονοησία να παραβεί την υπόσχεσή του…

Μια άλλη παράδοση μιλά για την όμορφη Καλή Καρτάνου που από τον πατρικό της πύργο που βρίσκονταν στον όρμο της Κουλούρας την έκλεψαν το 1537 οι τούρκοι του Μπαρμπαρόσα. Η Καλή ήταν τόσο όμορφη που θάμπωσε τον σουλτάνο Μουράτ τον Β΄ ο οποίος την έκανε γυναίκα του. Ο θρύλος έχει να λέει πως, όταν κάποτε πέθανε, η χριστιανική της ψυχή ξαναγύρισε στο πατρικό της σπίτι που τόσο επιθυμούσε όσο ζούσε. Κι απόμεινε εκεί να τριγυρνάει στα μισογκρεμισμένα δωμάτια ν΄ αναζητεί τους γονείς της και να τους μοιρολογάει. Οι περαστικοί άκουγαν το πνιγμένο κλάμα της και βιάζονταν ν΄ απομακρυνθούν. Το ερειπωμένο σπίτι θεωρήθηκε στοιχειωμένο κι οι διαβάτες συμπονούσαν την απαρηγόρητη ψυχή αλλά και τη φοβόνταν.

Tα στοιχειά είναι ψυχαί φονευθέντων ανθρώπων ή ζώων προσηλωμέναι δια του χυθέντος

αίματος εις ορισμένον τόπον, κτίριον….

Στοιχειά σύμφωνα με τον ορισμό του Πολίτη είναι ¨ψυχαί φονευθέντων ανθρώπων ή ζώων, προσηλωμέναι δια του χυθέντος αίματος εις ορισμένον τόπον, κτίριον ή δέντρον ή πλοίον ή και εις χρήματα κατορωρυγμένα, τα οποία δι΄ αυτών μεταβάλλονται εις έμψυχα” και διαφέρουν από τους βρυκόλακες γιατί: ¨… ούτοι μεν είναι ψυχαί μη αποχωρησθείσαι του ιδίου αυτών σώματος μετά θάνατον και είναι πάντοτε κακοποιοί, τα δε στοιχειά είναι ψυχαί εις άλλο σώμα προσηλωθείσαι και συνήθως είναι ευμενή εις τους ανθρώπους…”

Ένα τέτοιο στοιχειό υπήρχε στην καρδιά της Πόλης, στην πλατεία Κρεμαστής. Σύμφωνα με την παράδοση, κάποτε ήρθαν Τουρκαλβανοί στο νησί για να κλέψουν κάποιο εξοχικό αρχοντικό. Αφού του τα έκλεψαν όλα, πήραν μαζί τους και έναν μεγάλο ταύρο. Έφυγαν λοιπόν με ένα καΐκι για την απέναντι ακτή. Το πλεούμενο όμως αντί να πηγαίνει απέναντι γύριζε προς το λιμάνι της πόλης. Οι κλέφτες αυτό το θεώρησαν υπερφυσικό και για να εξευμενίσουν αυτή τη δύναμη αποφάσισαν να το προσφέρουν στην εκκλησία της Κρεμαστής, γιατί την επομένη ήταν η γιορτή των Εισοδίων. Έδεσαν λοιπόν τον ταύρο έξω από την εκκλησία κι έφυγαν. Ο ταύρος όμως έκοψε το σκοινί και γυρνούσε ελεύθερος μουγκανώντας σε όλα τα καντούνια. Το πρωί είχε εξαφανισθεί. Τις επόμενες νύχτες έκανε αισθητή την παρουσία του με μουγκανίσματα και το θόρυβο της αλυσίδας του. Δόθηκε τότε η εξήγηση πως ο καθαγιασμένος ναός δεν ήθελε να δεχθεί αυτή την αμαρτωλή προσφορά των κλεφτών. Η υπερφυσική του δύναμη απομάκρυνε τον ταύρο και τον στοίχειωσε…

Τα φαντάσματα όπως και τα στοιχειά συνήθως δεν κάνουν κακό στους ανθρώπους. Η Μαγδάλω Χυτήρη από τους Κουραμάδες είχε διηγηθεί στον ανιψιό της την ακόλουθη ιστορία.
«Στο χωριό με τα αυστηρά ήθη, πριν από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο η νεώτερη από τρεις αδελφές τόλμησε να ερωτευτεί συναντά τον αγαπημένο της στα κρυφά και τα πεταχτά. Κάποτε βρήκε το ζευγάρι η πρώτη αδελφή και την απείλησε ότι θα φανερώσει τις σχέσεις της. Η μικρή αδελφή φοβήθηκε τόσο που πήρε των ομματιώνε της. Στην εξαλλοσύνη της, χωρίς ν΄ ακολουθεί μονοπάτια, πήγαινε ίσια μπρος. Σκαμπανέβαζε σε τράφους, γλιστρούσε κι έπεφτε από όχτους, σκιζόταν από βάτους και παλιούρους ώσπου σταμάτησε σ΄ ένα πηγάδι που βρέθηκε στο δρόμο της. Ήταν το πηγάδι του Στέκη ανάμεσα στα χωριά Καστελλάνοι και Καλαφατιώνες. Χωρίς σκέπασμα γεμάτο. Κοίταξε μέσα και το νερό σαν να την καλούσε να της δώσει αυτό την λύση στο δράμα της. Έβγαλε το άσπρο κεφαλομάντηλό της και έπεσε μέσα. Μετά από ώρες οι συγχωριανοί της ανέσυραν με γάντζους το πτώμα της.
Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι περνούσε από εκείνο το μέρος η Μαγδάλω. Η περαστική είδε το φάντασμα της πνιγμένης που τριγυρνούσε γύρω από το πηγάδι και μονολογούσε: Το μαντήλι μου. Που είναι το μαντίλι μου; Κι η φωνή απόκοσμη. Η περαστική δεν φοβήθηκε. Σταμάτησε και τόλμησε να της μιλήσει: Αχ, μωρή Μαρία, και τι έκαμες; Έχασες τη ζωή σου. Και το φάντασμα της νέας αποκρίθηκε: Αυτήνε γυρεύω, θειά. Τη ζωή μου γυρεύω. Που είναι το μαντήλι μου, να την ξαναβρώ;»

Ένα ακόμη φάντασμα γυναίκας, αυτή τη φορά στην πόλη, είδε ο παπάς της Αντιβουνιώτισας όταν ένα βράδυ πήγε με τον δωδεκάχρονο γιο του για τον εσπερινό. Το φάντασμα αυτό ήταν της αδελφής του Καποδίστρια, της Ευφροσύνης που είχε γίνει καλόγρια σ΄ αυτή την εκκλησία. Είδαν λοιπόν, σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του φαρμακοποιού Σ. Σάμπου την οποία κατέγραψε ο Γ. Χυτήρης… να έρχεται από τον ναό το φάντασμα μιας καλόγριας και να διαβαίνει απ΄ εμπρός τους. Προχωρούσε με αργά βήματα και κοίταζε με απλανές βλέμμα μπρος της. Το πρόσωπό της, όσο έμενε έξω από τον κεφαλόδεσμο, ήταν εντυπωσιακά ωχρό και η όλη της εμφάνιση περισσότερο σκιά, παρά σαρκωμένη παρουσία. Δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται την παρουσία των ζωντανών, που παραμέρισαν. Ο μικρός ταράχτηκε, φοβήθηκε και έκανε να μιλήσει στον πατέρα του. Αυτός του έκανε νόημα να σωπάσει, άπλωσε και του πήρε το χέρι που έτρεμε. Η καλόγρια πέρασε και χάθηκε πίσω από μια πόρτα.
Το στοιχειό, μιας άλλης κερκυραίας βασίλισσας είναι αυτό της αμαζόνας που είχε δημιουργήσει μια πλούσια πολιτεία, την Παφλαγονία, εκεί που σήμερα βρίσκεται το χωριό Βαλανιό. Κάποια μέρα και ενώ η βασίλισσα είχε πάει μια μακρινή βόλτα καβάλα στο μουλάρι της μαύροι πειρατές εισέβαλαν στην πόλη έκλεψαν τους ανθρώπους για να τους πουλήσουν στα παζάρια της ανατολής και έβαλαν φωτιά. Όταν η βασίλισσα είδε την φωτιά ήταν αργά. Η θλίψη της ήταν τόσο μεγάλη που έτρεξε με το μουλάρι της σε έναν γκρεμό και πήδησε στο κενό. Αυτόν το γκρεμό τον ονόμασαν το πήδημα της μούλας.

Τα κατοπινά χρόνια οι αλαφροίσκιωτοι που τύχαινε μεσημέρι να περνούν από εκεί άκουγαν τα βαριά πέταλα τ΄ αλόγου και το κλάμα της άτυχης βασίλισσας.

Μόρα: Μύθος ή ζωντανή πραγματικότητα;

vamp

Η λέξη Μόρα είναι σλαβική και σημαίνει ερωμένη, πολύ πιστεύουν ότι η καταγωγή της είναι ελληνική και προέρχεται από την “Μορμώ” το θηλυκό μυθολογικό τέρας με το οποίο φόβιζαν τα παιδία οι αρχαίοι. Ούτως ή άλλως η Μόρα είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενούς μύθους του οποίου η ιστορία χάνεται στο βάθος των αιώνων. Παρόλα αυτά αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν πως η Μόρα δεν είναι μύθος παρά μια ζωντανή πραγματικότητα…

Μπαίνοντας στο θέμα, τι είναι τελικά η Μόρα (ή Μορούζι); Η Μόρα είναι ένα ανεξάρτητο πνεύμα. Σύμφωνα με τις περιγραφές είναι μία γυναίκα μαυροφορεμένη, η οποία εμφανίζεται στον ύπνο κάποιου συνήθως όταν κοιμάται ανάσκελα, του κρατάει τα χέρια και προσπαθεί να του πάρει την ανάσα.

Για την ακρίβεια, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι και ο πόνος στο στήθος σου όπου κάθεται, σου κόβει την ανάσα σε σημείο που αισθάνεσαι ότι αργοπεθαίνεις… και όντως αργοπεθαίνεις, εκτός αν την νικήσεις. Αν την γλιτώσεις, για τις επόμενες περίπου 3 μέρες εξακολουθείς να αισθάνεσαι έναν αρκετά ενοχλητικό οξύ πόνο στο στήθος και δεν μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα. Από τα λεγόμενα ανθρώπων που έχουν σπάσει τα πλευρά τους, υποθέτω ότι το συναίσθημα είναι παρόμοιο.

Εμφανίζεται με πολλές μορφές η πιο συνηθισμένη είναι αυτή της άσχημης γριάς, αλλά πολύ είναι αυτοί που την έχουν δει σαν όμορφη κοπέλα ή ακόμα και με την μορφή φωτεινής σφαίρας ή μικροσκοπικού νάνου κ.α.
Η Μόρα φοράει ένα μαύρο σκουφάκι, ο μύθος λέει πως όποιος καταφέρει να της το πάρει θα έχει τρεις ευχές (κάτι παρόμοιο με τον μύθο των Νεράιδων), στην περίπτωση που η Μόρα καταφέρει να του το ξαναπάρει πίσω τότε αυτός πεθαίνει. Από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα μόνο ένας είχε καταφέρει να της πάρει το σκουφάκι, η ευχή του ήταν, η Μόρα να γίνει πραγματική γυναίκα. Έτσι κι έγινε, αυτός παντρεύτηκε αυτή την γυναίκα και έκανε παιδία μαζί της. Φρόντισε να κρύψει το σκουφάκι κάπου πολύ καλά. Ώσπου μια μέρα η Μόρα ξαναβρίσκει το σκουφάκι της και μετά εξαφανίστηκε πάλι.

Λίγα λόγια για τον μύθο. Μία εκδοχή είναι ότι η Μόρα είναι η Λίλιθ (Lilith) η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, ή μια από της τρεις κόρες της. Όπως αναφέρουν τα γνωστικά κείμενα και τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης η Λίλιθ αποχώρισε από τον Παράδεισο για δύο πιθανούς λόγους:

1- Ήταν εκείνη που μύησε τον Αδάμ (μετά από προτροπή του Σατανά) στην απόλαυση του σεξ. Ήταν δηλαδή εκείνη που του δίδαξε ότι το σεξ δεν είναι μόνο για αναπαραγωγή αλλά και για ευχαρίστηση και αυτό εξόργισε τον Θεό και την εξόρισε.

2- Ο Αδάμ προσπάθησε να βιάσει την Λίλιθ, κι εκείνη τρομαγμένη έφυγε από τον Παράδεισο.

Ο Αδάμ, λυπήθηκε για την φυγή της Λίλιθ και ζήτησε από τον Θεό να του την φέρει πίσω. Εκείνος έστειλε τους 3 αγγέλους να την βρουν και να την φέρουν πίσω, όπου την βρήκαν κάπου στην Μεσοποταμία. Την παρακάλεσαν επανειλημμένα να επιστρέψει αλλά εκείνη αρνήθηκε. Τους είπε επίσης ότι για τους αιώνες των αιώνων, θα επισκέπτεται τα μικρά παιδιά στον ύπνο τους και θα τα πνίγει, για να εκδικηθεί. Οργισμένοι οι άγγελοι, την απείλησαν ότι θα ξεσηκώσουν την θάλασσα να την πνίξουν. Η Λίλιθ άρχισε να κλαίει και να τους παρακαλάει να την λυπηθούν. Όντως οι άγγελοι υπέκυψαν στα παρακάλια της και εκείνη για «ανταμοιβή» ορκίστηκε ότι δεν θα πειράζει τα παιδιά που θα έχουν τα ονόματα των 3 αυτών αγγέλων γραμμένα πάνω στην κούνια τους (εξ’ ου και το χαρτί/περγαμηνή).

Τώρα, γιατί την άφησαν να φύγει παρόλο που δεν πήρε τον λόγο της πίσω (ότι δηλαδή θα εκδικηθεί), είναι ένα ερώτημα χωρίς απάντηση. Αλλά η Βίβλος βρίθει από τέτοια ερωτήματα έτσι κι αλλιώς. Για να ολοκληρώσω την ιστορία, στην συνέχεια λέγεται ότι ο Σατανάς την έκανε γυναίκα του και αρχόντισσα όλων των σκοτεινών υπάρξεων. Λέγεται επίσης ότι η Λίλιθ είναι και το πρώτο Βαμπίρ. Από τότε στοιχειώνει τα όνειρα των ανδρών και κάνει έρωτα μαζί τους, επιτίθεται στις έγκυες γυναίκες και τελικά τις σκοτώνει. Σύμφωνα με τα κείμενα εμφανίζεται και αυτή μαυροφορεμένη.

Μία πιο ορθολογική εξήγηση είναι πως η Μώρα είναι “ψυχικός βρικόλακας” δηλαδή μια σκεπτομορφή που δημιουργεί κάποιος και την στέλνει στον ύπνο κάποιου άλλου. Μία μορφή ενέργειας που προσπαθεί να πάρει την ενέργεια του θύματος (ή το αίμα του όπως γνωρίζουμε στις γνωστές ιστορίες με του βρικόλακες) και τελικά το θύμα πεθαίνει.

Το να προστατευτεί κάποιος από την Μόρα είναι πολύ δύσκολο. Για προστασία υπάρχουν πολλά ξόρκια, αλλά λέγεται ότι το πιο αποτελεσματικό είναι να γράψεις σε ένα χαρτί τα ονόματα των τριών αγγέλων που έστειλε ο Θεός να την καταδιώξουν (την Λίλιθ) όταν έφυγε από τον Παράδεισο, ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμενγκελάφ. Πάντως, άπαξ και σε επισκεφτεί, κανένα ξόρκι δεν πρόκειται να πιάσει. Το μόνο που θα σε σώσει είναι το θάρρος και το θράσος. Πρέπει να την κοιτάξεις ίσια στα μάτια και να της δείξεις ότι δεν την φοβάσαι.

Η Μόρα δεν εμφανίζεται μόνο μία φορά αλλά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ή ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή. Γνωρίζουμε ακόμα ότι το φαινόμενο αυτό είναι κληρονομικό και μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα της ίδια οικογένειας και στους απογόνους τους.

Μύθος ή πραγματικότητα; Κανείς δεν ξέρει. Εκατοντάδες άτομα τα οποία δεν σχετίζονται καθόλου με τον κόσμο του απόκρυφου έχουν αναφέρει παρόμοια περιστατικά σαν αυτό της Μόρα.

Όνειρα γλυκά…

Malleus Maleficarum

witch06

Το Malleus Maleficarum (Το Σφυροκόπημα των Μαγισσών) υπήρξε το εγχειρίδιο των σκληρών Ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα, το οποίο γράφτηκε κατά την διάρκεια της μαζικής υστερίας ενάντια των «αιρετικών».
Αρχικά εκδόθηκε στην Γερμανία το 1486, και γρήγορα μεταφράστηκε και εκδόθηκε σε πάμπολλα αντίτυπα στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Αγγλία. Οι επιπτώσεις του εγχειριδίου έγιναν ιδιαίτερα αισθητές στις διάσημες «Δίκες Μαγισσών» της Αμερικής για τουλάχιστον 200 χρόνια.

Συγγραφείς του Malleus Maleficarum υπήρξαν δύο Ιεροεξεταστές, ο Χένριχ Κράμμερ και ο Τζέιμς Σπρέντερ, οι οποίοι και εξουσιοδοτήθηκαν από τον Πάπα, στις 9 Δεκεμβρίου του 1484, να εκδιώξουν της Μάγισσες από την Βόρεια Γερμανία. Ο πραγματικός όμως σκοπός του Πάπα ήταν να εξολοθρεύσει την Προτεσταντική αντίσταση και να εδραιώσει την απόφαση του Πάπα Αλεξάνδρου IV το 1258 σχετικά με τον διωγμό των αιρετικών.Έτσι, το Malleus Maleficarum εξαπλώθηκε σε όλη την Γερμανία, την Αγγλία και την υπόλοιπη Ευρώπη, και τα Καθολικά και τα Προτεσταντικά αστικά δικαστήρια το υιοθέτησαν πολύ σύντομα.

Οι πληροφορίες για την δράση και το ιστορικό των Κράμμερ και Σπρέντερ δεν είναι ολοκληρωμένες, γνωρίζουμε όμως ότι και οι δύο υπήρξαν ηγούμενοι Δομινικιανού Τάγματος αλλά παρ’ όλα αυτά, όταν έφτασαν στην Γερμανία με την σφραγίδα του Πάπα, έλαβαν ψυχρότατη υποδοχή, χαρακτηριζόμενοι ως δυσάρεστες προσωπικότητες, και δεν ήταν λίγοι οι Πάστορες που τους εκδίωξαν, επικαλούμενοι εκκλησιαστική επικήρυξη περί Ιεροεξεταστών που υπεξαιρούσαν χρήματα για προσωπικές τους ανέσεις. Και οι δύο άντρες, αργότερα αποκαλύφθηκε ότι εμπλέκονταν σε πάσης φύσεως παρανομίες.

Ο Κράμμερ είχε αρχικά διοριστεί Ιεροεξεταστής το 1474, στις επαρχίες Τύρολο, Βοημία, Σάλσμπουργκ και Μοράβια, όπου με δόλο κατηγορούσε ανθρώπους ως μάγους/μάγισσες και τους βασάνιζε μέχρι θανάτου. Ο Επίσκοπος του Μπρίξτεν ερεύνησε την υπόθεση και τελικά τον εκδίωξε.

Και οι δύο άντρες είχαν ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, και ο Κράμμερ το 1485 συνέγραψε ένα σαφές εγχειρίδιο Μαγείας όπου αργότερα περιλήφθηκε στο Malleus Maleficarum.

Το Malleus Maleficarum περιείχε οδηγίες για αναγνώριση, ανακρίσεις και βασανισμό των μαγισσών. Οι λεπτομέρειες για τον βασανισμό είναι φρικιαστικές, και αναφέρονται με εντυπωσιακή ψυχρότητα! Προδίδουν επίσης συγγραφέα όπου έχει πειραματιστεί εκτενώς στο ανθρώπινο σώμα, γνωρίζοντας την ανθεκτικότητά του καθώς και το πώς γίνεται να διατηρηθεί ζωντανό και με όλες τους τις αισθήσεις κατά την διάρκεια βασανιστηρίων, ώστε να παρατείνεται όσο το δυνατό περισσότερο το μαρτύριό…

Ο σεξισμός, επίσης, στο εγχειρίδιο είναι διάχυτος, μιας και ξεκάθαρα αναφέρει ότι παρ’ όλο που και άντρες και γυναίκες μπορούν να γίνουν μάγοι και μάγισσες αντίστοιχα, οι ύποπτες για εξάσκηση της μαγείας είναι οι γυναίκες, επεξηγώντας τον ισχυρισμό ως «…το γυναικείο φύλο ενδιαφέρεται περισσότερο για την σάρκα απ’ ότι το αρσενικό. Η γυναίκα δημιουργήθηκε από το πλευρό άνδρα, επομένως είναι ατελές πλάσμα, ανάπηρο, και δεν ανήκει στο προνομιούχο φύλο το οποίο επέλεξε και ο Χριστός να ενσαρκωθεί…» επίσης αναφέρεται ότι «…η μαγεία εξαπλώνεται στις γυναίκες λόγω της διαμάχης και τον φθόνο μεταξύ παντρεμένων και ανύπαντρων γυναικών, το οποίο είναι και χαρακτηριστικό του γυναικείου είδους…». Αν και οι συγγραφείς υποστήριζαν ότι δεν ήταν μισογύνηδες, όλα τους τα έργα είναι διάχυτα με ένα παθολογικό μίσος για τις γυναίκες, και διαβάζοντας το εγχειρίδιο με μάτι ψυχολόγου, αναμφισβήτητα διακρίνουμε τον μισογυνισμό τους, και ειδικότερα διαβάζοντας σε κεφάλαιο περί «της δύναμης των γυναικών να εκμεταλλεύονται και να διαφθείρουν την αγνή φύση του άντρα, με σκοπό την συνουσία».

Το Malleus Maleficarum διαχωρίζεται σε τρία μέρη. Σε κάθε ένα από αυτά, θέτονται ερωτήματα τα οποία απαντούνται υποθετικά και αντιφατικά.

Στο πρώτο μέρος, αποπειράται να εξηγηθεί πως ο Σατανάς και οι μάγισσές του συνεργάζονται, «με την άδεια του Μεγαλοδύναμου» (!!!) για να επιφέρουν δεινά στους άντρες και σε όλα τα ζώα (!!!), συμπεριλαμβανομένου να τα δελεάζουν σεξουαλικά, να καταστρέφουν την γονιμότητά τους και να μεταμορφώνουν τους άντρες σε ζώα και τα ζώα σε άντρες (!!!).

Στο δεύτερος μέρος, αναφέρεται το πώς οι μάγισσες κάνουν μάγια και ξόρκια, και πως μπορεί κανείς να προφυλαχθεί από αυτά. Μεγάλη σημασία δίδεται στην «συμφωνία με τον Διάβολο» και για το πώς υπογράφεται συμβόλαιο με αυτόν. Τονίζεται μάλιστα ιδιαίτερα ότι αν και οι γυναίκες κατέχουν έμφυτα την δύναμη του Σατανά, οι άντρες δεν έχουν καμία τέτοια δύναμη από μόνοι τους, παρά μόνο εάν έχουν κάνει συμφωνία με τον Διάβολο (!!!). Οι συγγραφείς ισχυρίζονταν ότι όλες τις πληροφορίες όσον αφορά το πώς εξασκείται η μαγεία, πως γίνονται τα μάγια, τα ξόρκια και οι «συμφωνίες με το Διάβολο», τις έλαβαν από «ανακρίσεις» μαγισσών. Αυτές οι «ανακρίσεις», ήταν ουσιαστικά τα απάνθρωπα βασανιστήρια και με τα οποία ο Κράμμερ και ο Σπρένγκερ υποχρέωναν τις ανακρινόμενες να υπογράψουν χαρτιά στα οποία αποδέχονταν ότι έκαναν τα όσα αναγράφονταν σε αυτά.

Το τρίτο μέρος, έχει να κάνει με την νομική διαδικασία κατηγορίας μαγισσών. Συμπεριλαμβάνει οδηγίες για το πώς θα πρέπει να παίρνεται η κατάθεση, η αποδοχή των εγκλημάτων, η διαδικασία της δίκης και των βασανιστηρίων καθώς και οδηγίες για την ποινή. Μεταξύ των άλλων, αναφέρεται επίσης ότι οι καταθέσεις μαρτύρων οι οποίοι είναι εχθρικοί έναντι των κατηγορουμένων, θα πρέπει να γίνονται αποδεκτές και να θεωρούνται έγκυρες (!!). Οδηγίες για τα βασανιστήρια δίδονται με ψυχρότητα, όπως ανέφερα και προηγουμένως, και τονίζεται ότι εάν η/ο κατηγορούμενη/ος δεν έχει ομολογήσει μετά από έναν περίπου χρόνο στην φυλακή, είναι κίνητρο για να βασανιστεί. Οπότε, οι ομολογίες κατά την διάρκεια βασανιστηρίων θεωρούνται έγκυρες (!!!). Οι δικαστές δικαιούνται να πουν ψέματα στην/στον κατηγορούμενη/ο, υποσχόμενοι επιείκεια εάν ομολογήσουν (!!!) δικαιολογώντας αυτό ως «για το καλό της κοινωνίας»! Επέτρεπε μερική επιείκεια για ορισμένα εγκλήματα, αλλά τονίζει ιδιαίτερα ότι η θανατική ποινή είναι η επιθυμητή, μιας και όσο περισσότερες μάγισσες θανατωθούν, τόσο το καλύτερο!!

Οι αντιφάσεις στο εγχειρίδιο είναι αναρίθμητες. Από την μια αναφέρει ότι οι μάγισσες έχουν ως μοναδικό σκοπό να βλάψουν την ηθική και τους άντρες, και παρακάτω αναφέρει ότι μονάχα οι μικρόψυχοι και μοχθηροί άνθρωποι κινδυνεύουν από τις μάγισσες… Από την μια τονίζει ότι οι δικαστές που δικάζουν τις μάγισσες είναι απρόσβλητοι από τα μάγια τους, και παρακάτω αναφέρει τρόπους προστασίας των δικαστών από τα μάγια. Ένας από αυτούς τους τρόπους ήταν να κουρεύουν τελείως την μάγισσα μιας και τα μαλλιά της είναι όλη η μαγική της δύναμη (!!!) και να προχωρά ανάποδα και γυμνή, με την πλάτη στον δικαστή ώστε να μην μπορεί να του ρίξει «το μάτι του κακού».

Παρ’ όλη την βαναυσότητά του, το Malleus Maleficarum αγαπήθηκε και χρησιμοποιήθηκε πολύ από τους Ιεροεξεταστές. 14 επανεκδόσεις τυπώθηκαν μέχρι το 1520, και άλλες 16 μέχρι το 1669! Έγινε το θεμελιώδες εγχειρίδιο κάθε Ιεροεξεταστή και Δικαστή, και αργότερα συγγραφείς βάσισαν τα έργα τους σε αυτό. Αυτό που τιμήθηκε περισσότερο απ’ όλα, ήταν ότι ταύτιζε την μαγεία με τα αιρετικά (κατά τους Καθολικούς και Προτεστάντες) χριστιανικά δόγματα! Είναι επίσης πραγματικά ελάχιστες οι δίκες κατά τις οποίες η/ο κατηγορούμενη/ος βρέθηκαν αθώοι… αλλά ακόμα και αυτοί, αθωώθηκαν μετά θάνατον… Ακόμα και με την παραμικρή υποψία, άνθρωποι κατηγορούνταν και καταδικάζονταν. Υπάρχουν μαρτυρίες για ανθρώπους που κατηγορήθηκαν, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν επειδή εθεάθησαν να κάνουν βόλτα στο δάσος ή να κόβουν βότανα το βράδυ, να χαϊδεύουν μαύρη γάτα, να μην φορούν σταυρό, να μιλάνε μόνοι τους… Η λίστα της παράνοιας ήταν μακριά, αλλά οι υπ’ αριθμών ένα ύποπτοι, ήταν οι έχοντες κόκκινα μαλλιά…

Σήμερα, το Malleus Maleficarum, έχει καταδικαστεί και αποδοκιμαστεί, όχι μόνο από Παγανιστές, αλλά και από Ιερείς όλων των Χριστιανικών δογμάτων όπως και άλλων θρησκειών, ακόμα και από άθεους ή αγνωστικιστές, από επιστήμονες, ψυχολόγους, και γενικά όσους έτυχε να το διαβάσουν, δικαίως χαρακτηρίζοντάς το ως «τερατούργημα διάχυτο από διανοητική διαφθορά» και ως «σοβαρά διαταραγμένη πνευματική κατάσταση, όπου δεν εμφαίνεται ούτε η Χριστιανική φιλανθρωπία και αγάπη ούτε η διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, παρά μόνο ο νοσηρός φανατισμός και η εγκληματική ψυχασθένεια». Αλλά ακόμα και οι τόσο γλαφυροί χαρακτηρισμοί του, δεν μπορούν να αγγίξουν την φρικαλεότητά του… Το Malleus Maleficarum ευθύνεται κατά ένα μεγάλο μέρος για την μαζική παράνοια της Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα, για τον αποτρόπαιο βασανισμό και την θανάτωση εκατοντάδων ανθρώπων εκείνα τα χρόνια, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά καθώς ακόμα και ζώα ως όργανα του Σατανά… Ακόμα και οι νεκροί δεν ήταν ασφαλείς, μιας και αν υπήρχε υπόνοια ότι υπήρξαν αιρετικοί εν ζωή, ξεθάβονταν, διαμελίζονταν και καίγονταν. Οι περιουσίες «ύποπτων» νεκρών και όλων των κατηγορουμένων κατάσχονταν, ως «αποκτήματα με σατανικά μέσα». Τα ιστορικά στοιχεία αναφέρουν εκατοντάδες οικογένειες όπου έμειναν άστεγες και άπορες λόγω κατηγορίας κάποιου μέλους της οικογένειάς τους, νεκρού ή όχι.

Το «περίεργο» όμως είναι ότι όταν καταργήθηκε ο νόμος περί κατάσχεσης της περιουσίας των κατηγορουμένων, το «κυνήγι των μαγισσών» σταμάτησε μέσα σε ελάχιστους μήνες… Τα συμπεράσματα δικά σας…

Νεκρονομικόν, η μεγάλη αλήθεια πίσω από τον Μύθο

necronomicon

Ποίος είναι αυτός που ασχολείται με τον κόσμο του Occult και δεν έχει ακούσει ποτέ για το Νεκρονομικόν; Κανείς! Το κρυφό βιβλίο του παράφρονα Άραβα Abdul Alhazred. Το βιβλίο της κυριαρχίας του Μεγάλου Κθούλου. Το βιβλίο που κανείς δεν έχει δει ποτέ! Το βιβλίο αυτό που το συναντάμε στις σελίδες των διηγημάτων του συγγραφέα H.P. Lovecraft… ο μεγάλος μύθος που στην συνέχεια δημιούργησε μία σχολή συγγραφέων με τον όνομα Chulhu Mythos. Άραγε ποια είναι η αλήθεια; Όλα είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας του H.P.L ή μήπως το βιβλίο αυτό όντως υπάρχει και είναι πέρα για περά πραγματικό; Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα αφού πρώτα πούμε λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου αυτού και του συγγραφέα του σύμφωνα πάντα με τον Lovecraft…

Η ιστορία του Νεκρονομικόν ξεκινάει από του Σουμέριους και τις τελετουργίες που χρησιμοποιούσαν για να ανοίξουν τις πύλες και να ξυπνήσουν τον Μεγάλο Κθούλου, ο οποίος κοιμάται κάτω από τον βυθό της θάλασσας στην πόλη R’ Lyeh, εκεί που τον φυλάκισαν οι Πρεσβύτεροι. Όλη η μυστική αυτή γνώση είναι γραμμένη σε ένα βιβλίο που αρχικά ονομαστικέ Al Azif και πείρε το όνομα του από την λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Άραβες για να χαρακτηρίσουν τον εκνευριστικό ήχο που έκαναν τα έντομα για τους οποίου συμβόλιζε τις κραυγές τον Δαιμόνων.

Η μυστική αυτή γνώση γράφτηκε στο βιβλίο αυτό από τον Abdul Alhazred, έναν παράφρονα ποιητή από την Sanaa της Υεμένης που έζησε την περίοδο του Χαλίφη Ommiade, το 700 μΧ περίπου. Ο Alhazred επισκέφτηκε την κρυφή Βαβυλώνα και το υπόγειο καταφύγιο του Memphis, πέρασε 10 χρόνια μόνος του στην Μεγάλη Νότια έρημο, την Roba al Khaliyeh, ή “Κενό Διάστημα” για τους αρχαίους και “Dahma” ή “Βαθιά Κόκκινη” έρημο για τους σύγχρονους Άραβες, όπου λέγετε ότι κατοικείται και προστατεύεται από τα κακόβουλα πνεύματα και τα τέρατα του Θανάτου. Γι αυτήν την έρημο πολλά περίεργα, απίστευτα και θαυμαστά πράγματα ειπώθηκαν από αυτούς που ισχυρίζονται ότι την διέσχισαν. Στα τελευταία του χρόνια ο Alhazred πηγαίνει στη Δαμασκό όπου γράφει το Al Azif και το 738 μ.Χ. αιφνιδίως πεθαίνει ή εξαφανίζεται όπως πολλοί εικάζουν, σχετικά με τον θάνατό του πολλά τρομερά και αντιφατικά πράγματα λέγονται. Λέγεται από τον Ebn Khallikan (στην βιογραφία του, 12ος αιώνας) ότι ο Alhazred αρπάχτηκε από ένα αόρατο τέρας και καταβροχθίσθηκε στο φως της ημέρας μπροστά από πολλούς άπραγους αυτόπτες μάρτυρες. Ακόμα περισσότερα λέγονται για την παράνοια του. Ισχυρίζεται πως είδε το μυθικό Irem, την Πόλη την Στηλών και ότι ανακάλυψε ανάμεσα στα ερείπια μίας ερημωμένης άγνωστης πόλης τα τρομακτικά χρονικά και μυστικά μιας φυλής αρχαιότερης από τον άνθρωπο. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας ιδιόμορφος Μουσουλμάνος που λάτρευε Θεότητες που τις ονόμαζε Κθούλου και Γιογκ-Σοθόθ.

Το 950 μ.Χ. το Azif, το οποίο έχει κερδίσει μία αξιοσημείωτη εκτίμηση από τους φιλόσοφους της εποχής εκείνης μεταφράζεται κρυφά στα Ελληνικά από τον Θεόδωρο Φιλέτα στην Κωνσταντινούπολη με τον τίτλο «Νεκρονομικόν».

Περίπου για έναν αιώνα το βιβλίο αυτό χρησιμοποιήθηκε πειραματικά με πολύ τρομακτικά αποτελέσματα ώσπου απαγορεύτηκε και κάηκε με διαταγή του Πατριάρχη Μιχαήλ μαζί με πολλά άλλα μαγικά βιβλία. Μετά από αυτό η διάδοση του «Νεκρονομικόν» σταματάει και γίνεται μυστική ώσπου ο Olaus Wormius ( 1228 ) αργότερα στον Μεσαίωνα το μεταφράζει στα Λατινικά, κυκλοφόρησαν δύο αντίγραφα, ένα τον 15ο αιώνα (κατά πάσα πιθανότητα στα Γερμανικά) με μεγάλη μυστικότητα και ένα τον 17ο αιώνα (πιθανών στα Ισπανικά). Και οι δύο εκδόσεις δεν είχαν κανένα επίσημο τυπογραφικό χαρακτηριστικό και τις συσχετίζουμε χρονικά μόνο από την τυπογραφική εξέταση και τον δύο η οποία ταυτίζεται.

Το έργο αυτό, τόσο η Ελληνική όσο και η Λατινική μετάφραση αφορίσθηκαν από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ το 1232, λίγο μετά την κυκλοφορία της Λατινικής έκδοσης η οποία είχε προκαλέσει το αρνητικό του ενδιαφέρον.
Το Αραβικό πρωτότυπο χάθηκε από την εποχή του Wormius όπως μαθαίνουμε από τις προκαταρτικές σημειώσεις του (παρόλα αυτά υπήρξε μία ακαθόριστη ποσότητα μυστικών αντιτύπων που βρέθηκε στο San Francisco κατά την διάρκεια του περασμένου αιώνα η οποία κάηκε στην πυρά). Κανένα ίχνος από το Ελληνικό αντίτυπο -το οποίο τυπώθηκε στην Ιταλία ανάμεσα στο 1500 και 1550- δεν αναφέρθηκε από την στιγμή που κάηκε η βιβλιοθήκη του Salem το 1692.

Μία Αγγλική μετάφραση έγινε από τον Dr. John Dee, η οποία δεν κυκλοφόρησε ποτέ και υπάρχει μόνο σε σκορπισμένα χειρόγραφα του Dee.

Από τα Λατινικά κείμενα σώζεται ένα (του 15ου αιώνα) το οποίο λέγεται ότι βρίσκεται κλειδωμένο στα αρχεία του Βρετανικού Μουσείου, ένα άλλο (του 17ου αιώνα) στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Άλλες εκδόσεις του 17ου αιώνα βρίσκονται στην Widener Library στο Χάρβαρντ και στην βιβλιοθήκη του Μiskatonic University στο Arkham καθώς και στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστήμιου του Μπουένος Άιρες.

Πολλές άλλες εκδόσεις προφανώς θα υπάρχουν χωρίς να το γνωρίζουμε, φημολογείται πως μία σπάνια έκδοση του 15ου αιώνα υπάρχει στην ιδιωτική συλλογή γνωστού Αμερικανού εκατομμυριούχου. Μία ακόμα φήμη λέει πως υπάρχει ένα Ελληνικό χειρόγραφο το οποίο έχει η οικογένεια Pickman, οι οποίοι θα έπρεπε να το προστάτευαν περισσότερο έτσι ώστε να μην εξαφανισθεί μαζί με τον καλλιτέχνη R.U. Pickman ο οποίος εξαφανίστηκε με έναν μυστήριο τρόπο στις αρχές του 1962. Το βιβλίο αυτό έχει απαγορευτεί αυστηρά σε αρκετές χώρες, όπως και στην Ελλάδα που είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του 1990 από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ και απαγορεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα μετά από μία σωρεία μηνύσεων. Ακόμα και το να διαβάζεις αυτό το βιβλίο θεωρείται επικίνδυνο. Πολλοί συγγραφείς και καλλιτέχνες έχουν επηρεαστεί από το «Νεκρονομικόν», όπως ο Giger και ο R.W.Chambers…

necro3n

Αυτά λέει περίπου ο H.P.Lovecraft για το «Νεκρονομικόν» που κατά την δική του άποψη είναι 100% πραγματικό και είναι δημιούργημα του κοσμογυρισμένου παράφρονα Άραβα… Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο απλά…
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το «Νεκρονομικόν» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δημιούργημα της φαντασίας του H.P.Lovecraft μέσα από ένα παιχνίδι αλληλογραφιών με τους φίλους του δημιούργησε έναν φανταστικό κόσμο με μυθικούς ήρωες και βιβλία. Λέγεται πως ο H.P.Lovecraft επηρεάσθηκε από το αγαπημένο -κατά τα παιδικά του χρόνια- μυθιστόρημα, το 1001 νύχτες και ότι ο παράφρονας Άραβας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία παραλλαγή του ήρωα των 1001 νυχτών, Abdul.

Υπήρξε μία περίοδος (μέσα της δεκαετίας 1970) όπου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γεννηθεί ένα χειροπιαστό «Νεκρονομικόν». Είναι γεγονός πως στην Αμερική συρρέανε κατά δεκάδες οι αναγνώστες του H.P.Lovecraft στα βιβλιοπωλεία να αγοράσουν ένα βιβλίο που δεν υπήρξε ποτέ επηρεασμένοι από τις διηγήσεις του H.P.L.
Το γεγονός αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι εκδότες και ανέθεσαν σε κάποιον με το όνομα Simon να δημιουργήσει ένα βιβλίο ίδιο με το «Νεκρονομικόν», αν υπήρχε. Τότε αυτός ανέτρεξε σε μια ξεχασμένη βιβλιοθήκη ενός χριστιανικού μοναστηριού και βρήκε κάποια αρχαία Αραβικά χειρόγραφα βασισμένα σε Σουμερικές τελετές και επικλήσεις. Με βάση όλα και βέβαια πάνω στα πρότυπα του H.P.L. κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τον τίτλο «Νεκρονομικόν». Δεν πέρασε πολύς καιρός και βιβλία με αυτόν τον τίτλο ξεπηδούσαν σαν μανιτάρια. Είχε γίνει μια μεγάλη εκδοτική επιτυχία μπερδεύοντας τους αναγνώστες πιο είναι το πραγματικό και πιο το ψεύτικο «Νεκρονομικόν»…

Aυτό δεν σημαίνει πως το «Νεκρονομικόν» δεν είναι ένα από τα ισχυρότερα και βασικότερα βιβλία μαγείας. Το περιεχόμενο του «Νεκρονομικόν» είναι εφικτό και ενδιαφέρον και σίγουρα αρκετά επικίνδυνο λόγο τις έλλειψης προστασίας που έχει. Παρόλα αυτά όμως είναι φτιαχτό, θα μπορούσε να έχει οποιονδήποτε άλλο τίτλο εκτός από αυτό που έχει τώρα. Αλλά μην ξεχνάτε ποτέ, πως πίσω από κάθε μύθο κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια…

Σολωμόντας και Σολομωνική

s20_6

Ο Ιουδαϊσμός άρχισε μια νέα εποχή, την εποχή του μονοθεϊσμού. Ο Θεός αυτής της θρησκείας κατακρίνει τη μαγεία γιατί είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να αμφισβητήσει τη δύναμη του θεού. Η βιβλική εξήγηση είναι ότι με τη μαγεία, ο άνθρωπος παραβιάζει την τάξη στο σύμπαν που δημιούργησε ο Θεός. Ακόμα και η ύπαρξη του Σατανά(του κακού) οφείλετε επειδή το επιτρέπει ο Θεός….

Στη Παλαιά Διαθήκη λέει ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να αφεθεί καμία μάγισσα ζωντανή…(ΕΞΟΔΟΣ|22.18), και αναφέρεται ως κακό, η ύπαρξη γητευτών, μάγων, νεκρομαντών.

Ο ιστορικός Σολωμόντας ήταν ο γιος του βασιλιά Δαυίδ και της Βηθεσδά, και κυβέρνησε το Ισραήλ το 14ο αιώνα πΧ. Υπήρχε μια φήμη που έλεγε πως ήταν σοφός και πανίσχυρος μάγος και είχε υπό τον έλεγχο του δαίμονες. Το ψευδεπίγραφο “Διαθήκη του Σολωμόντα”, το οποίο γράφτηκε τον 1οαι. πΧ, μας πληροφορεί για το χτίσιμο του τεράστιου Ναού του με τη βοήθεια δαιμόνων. Ο ιστορικός Φλάβιος Ιωσήφ, τον 1ο αι. μΧ γράφει για τη δύναμη του Σολωμόντα να εξορκίζει τους δαίμονες με το δαχτυλίδι του, μάλιστα υποστηρίζει πως ήταν μάρτυρας σε μια επίδειξη του δαχτυλιδιού από κάποιον στην βασιλική αυλή του αυτοκράτορα Βεσπασιανού για τον εξορκισμό ενός δαιμονίου. Ένα αγνωστικιστικό κείμενο, περιγράφει τη δημιουργία 49 δαιμόνων, τα οποία βρίσκονται στο βιβλίο του Σολωμόντα. Ο γερμανός συγγραφέας Κiesewetter υποστηρίζει πως Λεμεγέθον(ή αλλιώς Σολομωνική) είναι το όνομα κάποιου μάγου γνωστικιστικής σέκτας αλλά δεν υπάρχει κάποια απόδειξη για την ύπαρξη αυτού του μάγου.

Πολλά από τα περιεχόμενα των έργων του Σολωμόντα πέρασαν στην Αραβία στις γνωστές “1000 και 1 νύχτες”, όπου ο Σολωμόντας έγινε ο Σουλεϊμάν και οι δαίμονες αντικαταστάθηκαν από τα τζίνι.

Στο βρετανικό μουσείο υπάρχουν διάφορες εκδόσεις του Λεμεγέθον. Οι πιο πολλές συμπίπτουν, εκτός από τη διαφορά ότι κάποιες έχουν 4 μέρη ενώ άλλες 5.Το πρώτο μέρος ονομάζεται Γητεία (goetia). Τα πνεύματα της Goetia εκδόθηκαν για πρώτη φορά από έναν μαθητή του Κορνηλίου Αγρίππα στο βιβλίο Pseudomonarchia Doemonum το 1577. Μεταφραστηκε στα αγγλικά από τον Reginald Scott στο Discoverie of Witchcraft το 1584. Το δεύτερο μέρος ονομάζεται Θεουργία-Γητεία και είναι ταυτόσημο με το Sganographia του Τριθέμιου. Τα επόμενα τρία μέρη του Λεμεγέθον ονομάζονται Ars Paulina, Ars Armadel και Ars Notaria.

Στην Ελλάδα κυκλοφορεί… ένα βιβλίο, το οποίο περιέχει διάφορα μέρη του Λεμεγέθον, καθώς και διάφορα, κυριολεκτικά, γελοία γιατροσόφια.

Μετεμψύχωση

faery8

Η μετεμψύχωση (ή μετενσάρκωση) είναι η επιστροφή στη ζωή κάποιας ψυχής -της οποίας το σώμα έχει πεθάνει- με διαφορετικό σώμα. Η θεωρεία της Μετενσάρκωσης ή της Προΰπαρξης ήταν γνωστή στην Αρχαία Ελλάδα και περικλειόταν στα Ελευσίνια δόγματα και στα Ορφικά θεσπίσματα. Στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία και ειδικότερα στους προσωκρατικούς φιλόσοφους, όπως στον Ηράκλειτο με το αείζωο πυρ του και σε άλλους, Εμπεδοκλή, Αναξαγόρα, η προΰπαρξη των ψυχών ήταν προϋπόθεση της ύπαρξης αιωνίων κόσμων και όντων. Ο Πυθαγόρας στη θεωρία του περί μετεμψύχωσης στήριξε όλο το περί αθανασίας και μέλλουσας ζωής σύστημά του. Ο Σωκράτης επίσης υποστήριζε την προΰπαρξη των ψυχών.

Οι μαθητές του, Πλάτωνας και Αριστοτέλης, είναι τόσο επηρεασμένοι από την προΰπαρξη ώστε συχνά στα έργα τους διατυπώνουν ή υπαινίσσονται την θεωρία της μετενσάρκωσης-προΰπαρξης. Σύγχρονος του Πυθαγόρα, αφού έζησε και αυτός γύρω στα 600π.Χ, ήταν ο Βούδας ο οποίος ανέλυσε και καθιέρωσε με πειστικότητα την θεωρία της μετενσάρκωσης και την προΰπαρξη των ψυχών.

Οι ινδουιστές όπως και οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι η ίδια οντότητα μετενσαρκώνεται περίπου 800 χιλιάδες φορές, δηλαδή ζει 800 χιλιάδες ζωές.

Κατά τους ινδουιστές , κάθε οντότητα αρχίζει με μια ζωή σε πολύ χαμηλό επίπεδο (σαν φυτό λ.χ) και κάθε φορά που πεθαίνει, ξαναγεννιέται σε ανώτερο κοσμικό επίπεδο, αν έχει επιτύχει στην προηγούμενη ζωή της. Αν όχι, ξαναγεννιέται στο ίδιο κοσμικό επίπεδο ή και σε κατώτερο ακόμα. Έτσι λ.χ. ένας άνθρωπος, εφόσον ζήσει ενάρετη ζωή, θα ξαναγεννηθεί στον παράδεισο (για τους ινδουιστές ο παράδεισος είναι ένας κόσμος ανώτερος από τον γήινο, αλλά όχι ο ανώτατος, ανώτατο κόσμο θεωρούν την «Νιρβάνα» την ένωση της ψυχής με το θεϊκό Απόλυτο). Αν όμως ο άνθρωπος ζήσει αμαρτωλή ζωή ή διαπράξει εγκλήματα, ενδέχεται να ξαναγεννηθεί σαν ζώο, ή και σαν ον της κόλασης. Η κόλαση κατά τους ινδουιστές είναι ένας κόσμος κατώτερος από το γήινο όπου τα βάσανα και οι πόνοι είναι περισσότερα από ότι στη γη.

Ένας από τους μεγαλύτερους χριστιανούς θεολόγους, ο Ωριγένης, σε όλα τα έργα του, που είναι γύρω στα 5.000-6.000, διατύπωνε το πιστεύω του στο δόγμα της Μετενσάρκωσης-Προΰπαρξης. Οπαδοί των απόψεων του Ωριγένη ήταν μεγάλες μορφές της χριστιανικής εκκλησίας: Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Γρηγόριος Νύσης, Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Ιωάννης Χρυσόστομος , Μέγας Φώτιος, Δίδυμος ο τυφλός διευθυντής της Κατηχητικής Σχολής Αλεξάνδρειας.

Ήρθε όμως η 5η Οικουμενική σύνοδος που έγινε στην Κωνσταντινούπολη με την συμμετοχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού για να καταδικάσει τον Ωριγένη και την θεολογία του, καθώς και την δογματική του διατύπωση για την προΰπαρξη-μετενσάρκωση. Οι λεγόμενοι «Γνωστικοί» Χριστιανοί και οι Μανιχαϊστές πίστευαν επίσης στην Μετενσάρκωση.

Σύμφωνα με τους ινδουϊστές και βουδιστές, κανείς θεός δεν αποφασίζει που θα μετενσαρκωθεί κάποιος μετά τον θάνατό του -στην κόλαση, στην γη, στον παράδεισο , σαν άνθρωπος, σαν ζώο, σαν φυτό. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος που αποφασίζει με τις πράξεις και της σκέψεις του. Ο κύκλος των μετενσαρκώσεων περιγράφεται εκτενέστατα στο λεγόμενο «Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών» που φαίνεται ότι γράφτηκε τον 8ο αιώνα μΧ. Ο πραγματικός του τίτλος είναι Bardo Thodol ( που σημαίνει «ενδιάμεσο στάδιο» δηλαδή το στάδιο μεταξύ δυο μετενσαρκώσεων). Αν θελήσουμε να συνοψίσουμε τα βασικά σημεία της διδασκαλίας στα οποία στηρίζεται το «Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών» θα απαριθμήσουμε τα ακόλουθα:

1) Όλες οι δυνατές καταστάσεις (ή «Βασίλεια»), παράδεισοι, κολάσεις, κόσμοι, είναι καταστάσεις που δημιουργούμε με τον νου μας.
2) Όλες οι καταστάσεις είναι μεταβατικές, απατηλές, δεν αποτελούν μέρος καμιάς πραγματικότητας υπάρχουν μόνο για τον νου που τις αντιλαμβάνεται.
3) Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν όντα όπως θεοί, δαίμονες, πνεύματα ή ευφυή όντα. Τα πάντα είναι καταστάσεις και φαινόμενα που προέρχονται από κάποια αιτία.
4) Όσο αυτή η αιτία δεν εξουδετερώνεται από τη Διαφώτιση, ο θάνατος θα ακολουθεί την γέννηση και η γέννηση τον θάνατο, χωρίς σταμάτημα, όπως πίστευε, ανάμεσα σε άλλους, ο σοφός Σωκράτης.
5) Η ύπαρξη μετά τον θάνατο δεν είναι παρά μια συνέχιση, κάτω από άλλες συνθήκες, της ύπαρξης του ανθρώπινου κόσμου, που είναι προϊόν εξωπραγματικών και απατηλών φαινομένων. Και οι δύο αυτές καταστάσεις -της επίγειας και μεταθανάτιας ζωής- είναι καρμικές.
6) Η φύση της μορφής της ύπαρξης που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον θάνατο και στην γέννηση καθορίζεται από προγενέστερες πράξεις του ανθρώπου.
7) Από ψυχολογική σκοπιά, αποτελεί μια παρατεταμένη ονειρική κατάσταση, σε άλλες διαστάσεις του χώρου γεμάτες από απατηλά οράματα που προκύπτουν άμεσα από το νοητικό περιεχόμενο του προσλαμβάνοντος νου. Αυτά τα οράματα είναι ευτυχή και ουράνια αν το Κάρμα είναι καλό ενώ είναι άθλια και κολασμένα αν το κάρμα είναι κακό.
8 ) Αν δεν κερδηθεί η Διαφώτιση, είναι αναπόφευκτη η γέννηση και η μετενσάρκωση στον ανθρώπινο κόσμο, άμεσα από τον κόσμο του Μπάρντο (τον ενδιάμεσο κόσμο μεταξύ θανάτου και γέννησης)
9) Η Διαφώτιση προκύπτει από την συνειδητοποίηση της μη πραγματικότητας της ύπαρξης.
10) Μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι δυνατή στον ανθρώπινο κόσμο ή κατά τη στιγμή του θανάτου στον ανθρώπινο κόσμο, ή στην διάρκεια του συνόλου του μεταθανάτιου σταδίου (ή ενδιάμεσου σταδίου) η σε ορισμένα από τα μη ανθρώπινα βασίλεια (κόσμους).
11) Όταν ο άνθρωπος επιτύχει την Διαφώτιση τότε λυτρώνεται από τον φαύλο κύκλο του θανάτου και της γέννησης, αποκτάει την Σωτηρία και μπορεί να διασχίσει τον ωκεανό της εγκόσμιας ύπαρξης και να φτάσει στην Νιρβάνα.
12) Η Νιρβάνα βρίσκεται πέρα από κάθε κόσμο, παράδεισο ουρανό, ή κόλαση. Είναι το τέλος της θλίψης και των δακρύων.

Παρακάτω στο λόγο που απευθύνει στους μαθητές του ο Βούδας δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε ομοιότητες με αντίστοιχους λόγους του Ιησού Χριστού για την Βασιλεία των Ουρανών:
«Υπάρχει, μαθητές μου, ένα βασίλειο χωρίς στεριά και θάλασσα χωρίς φυτά και αέρα. Δεν είναι ατελείωτο διάστημα, ούτε άπειρη σκέψη, ούτε κενό, ούτε ιδέες και μη ιδέες. Ούτε τούτος ούτε άλλος κόσμος. Δεν τον ονομάζω ούτε έλευση ούτε αναχώρηση ούτε ακινησία .Είναι το Τέλος της Θλίψης.»

Κλείνοντας την βουδιστική άποψη περί μετενσάρκωσης ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Βούδας για αυτό το μεγάλο θέμα:
«Αν θελήσει κάποιος να θυμηθεί τις διάφορες εφήμερες καταστάσεις του σε εποχές περασμένες, πριν από μια, πριν από μια γέννησή του, ή δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα, είκοσι, πενήντα, εκατό, χίλιες ή εκατό χιλιάδες γεννήσεις του, τις γεννήσεις πριν από μια αιωνιότητα καταστροφών, και πριν μια αιωνιότητα ανανεώσεων, έτσι ώστε να μπορέσει να πει:
«Σε κείνο τον τόπο λεγόμουν έτσι, η οικογένειά μου ήταν εκείνη, η κάστα μου ήταν αυτή, το επάγγελμά μου αυτό, είχα αυτές τις εμπειρίες χαράς και πόνου, και έζησα τόσο και όταν έφυγα από κει, πήρα μορφή και πάλι σε άλλο τόπο, όπου λεγόμουν έτσι, η οικογένεια μου ήταν εκείνη, η κάστα μου αυτή, το επάγγελμά μου αυτό, και είχα αυτές τις εμπειρίες χαράς και πόνου, και έπειτα γεννήθηκα εδώ, επομένως είμαι σε θέση να θυμηθώ τις διάφορες εφήμερες μου μορφές ύπαρξης σε εποχές περασμένες- του λέω ότι, αν ο νους του συγκεντρωθεί για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου ακόμη και αυτού δηλ. να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του, ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί».

Αν κρίνουμε τα κείμενα που μας άφησε ο Ηρόδοτος και άλλοι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς, μπορούμε να συμπεράνουμε χονδρικά ότι, στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, επικρατούσε η εξής άποψη για τον θάνατο και την μετενσάρκωση: η ανθρώπινη ψυχή έμενε στο στάδιο του θανάτου για τρείς χιλιάδες χρόνια. Τα μόρια που αποτελούσαν το σώμα του ανθρώπου που πέθανε, έχαναν την συνοχή τους και κατέληγαν να αποτελούν τα σώματα φυτών και ζώων, που και αυτά πέθαιναν με τη σειρά τους. Τα μόρια του πτώματος έπειτα συνέθεταν μαζί με άλλα , τα σώματα άλλων ζώων και φυτών κ.ο.κ. Αυτό διαρκούσε τρείς χιλιάδες χρόνια. Στο τέλος αυτής της περιόδου, η ανθρώπινη ψυχή μάζευε τα μόρια από τα οποία αποτελούνταν αρχικά το σώμα της και έφτιαχνε, όπως ένα πουλί την φωλιά του, ένα νέο σώμα για να ξαναγεννηθεί σαν άνθρωπος.

Ο Πλάτωνας μας αναφέρει τα παρακάτω για τον Ήραντα τον γιο του Αρμένιου, ενός Πάμφυλου το γένος:
«Σκοτώθηκε στη μάχη. Δέκα μέρες αργότερα, όταν απομάκρυναν τα πτώματα των νεκρών που ήδη είχαν σαπίσει, βρήκαν το πτώμα του, που ήταν εντελώς άθικτο και το μετέφεραν στην πατρίδα του για να ταφεί. Στη δωδέκατη μέρα μετά τον θάνατο του, καθώς ήταν ξαπλωμένο το πτώμα πάνω στην νεκρική πυρά, ο Ήραντας επέστρεψε στην ζωή και διηγήθηκε τι είδε στον άλλο κόσμο. Είπε ότι, όταν η ψυχή του εγκατέλειψε το σώμα του πήγε ταξίδι με πολυπληθή παρέα και έφτασε σε ένα μυστηριώδες μέρος όπου υπήρχαν δυο ανοίγματα στη γη. Ήταν κοντά το ένα στο άλλο και ακριβώς από πάνω τους ήταν άλλα δύο ανοίγματα στον ουρανό. Ανάμεσα στα δύο ζεύγη ανοιγμάτων, ήταν δικαστές καθισμένοι, που διέταζαν τους δίκαιους, αφού τους έκριναν και έγραφαν τις αποφάσεις στο στήθος τους, να ανέβουν στον ουρανό από τα δεξιά. Κατά ανάλογο τρόπο, οι άδικοι αναγκάζονταν να κατέβουν στη γη από αριστερά. Και εκείνοι είχαν γραμμένες τις αποφάσεις πάνω τους, αλλά στις πλάτες και όχι στα στήθη τους.»

Αφού ο Πλάτων περιέγραψε την ουράνια κρίση συνεχίζει περιγράφοντας τις ψυχές των Ελλήνων ηρώων που προετοιμάζονται για την μετενσάρκωσή τους:
«Ιδιαίτερα περίεργο, είπε ο Ήραντας ήταν το θέαμα αυτό -τόσο κωμικοτραγικό όσο και περίεργο και τούτο επειδή οι επιλογές των ψυχών, στις περισσότερες περιπτώσεις, βασίζονταν στις εμπειρίες τους μιας προηγούμενης ζωής. Εκεί είδε την ψυχή που κάποτε λεγόταν Ορφέας, και οποία επέλεξε να γίνει κύκνος, εξαιτίας εχθρότητας προς το γυναικείο φύλο θεωρούσε μισητή την ιδέα να γεννηθεί από γυναίκα επειδή οι γυναίκες τον είχαν σκοτώσει. Άκουσε την ψυχή του Θαμύρα, ενός θράκα βάρδου να διαλέγει να γεννηθεί αηδόνι. Τα πουλιά αντίθετα ήθελαν να γεννηθούν σαν άνθρωποι. Η ψυχή που ήταν εικοστή στην σειρά, διάλεξε την ζωή ενός λιονταριού, και ήταν αυτή η ψυχή του Αίαντα του Τελαμώνιου, που δεν ήθελε να ξαναγίνει άνθρωπος, θυμούμενος την αδικία που του έκαναν σχετικά με τα όπλα. Ο επόμενος ήταν ο Αγαμέμνων, που διάλεξε να γίνει αετός, επειδή, όπως ο Αίαντας μισούσε την ανθρώπινη φύση εξαιτίας των βασάνων της. Κατόπιν έφτασε η σειρά της Αταλάντης, αυτή ζηλεύοντας τις τιμές που απολάμβαναν οι αθλητές δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να γεννηθεί άντρας αθλητής. Ύστερα από αυτήν, ήρθε η σειρά της ψυχής του Επείου, γιου του Πανοπέα, που προτίμησε την γυναικεία φύση, με κλίση στις τέχνες. Ανάμεσα στους τελευταίους που διάλεξαν την μορφή της επόμενης ζωής τους, η ψυχή του γελωτοποιού Θερσίτη διάλεξε την μορφή της μαϊμούς. Ήρθε ακόμα και η ψυχή του Οδυσσέα που έπρεπε και εκείνη να διαλέξει, ήταν τελευταίος από όλους. Η ανάμνηση των ταλαιπωριών που είχε περάσει στη γήινη ζωή του, τον είχε απαλλάξει από κάθε φιλοδοξία , και για κάμποση ώρα, έψαχνε να βρει το λαχνό ενός ιδιώτη άνδρα, που δεν θα είχε προβλήματα. Δυσκολεύτηκε λίγο να τον βρει, τον λαχνό κείνο που ήταν μέχρι τότε διαθέσιμος για όλους, οι οποίοι όμως τον είχαν αγνοήσει Όταν τον είδε (οι λαχνοί ήταν φανεροί) είπε ότι θα έκανε την ίδια επιλογή ακόμα και αν θα καλούνταν να διαλέξει πρώτος αντί τελευταίος, και ότι ήταν κατευχαριστημένος που την έκανε. Και όχι μόνο οι άνθρωποι μετενσαρκώθηκαν σε ζώα, αλλά -πρέπει να αναφέρω- ότι υπήρξαν και ζώα, ήμερα και άγρια που μεταμορφώθηκαν το ένα στο άλλο και σε αντίστοιχες ανθρώπινε φύσεις, οι καλοί σε ήμερα ζώα, και οι κακοί σε άγρια με κάθε είδους συνδυασμών. Εκείνος που έκανε την πρώτη επιλογή, προχώρησε και σε μια στιγμή διάλεξε το ρόλο του χειρότερου τύραννου. Το μυαλό του είχε θολώσει από την φιλοδοξία και τη φιλοχρηματία, και δεν σκέφτηκε καθόλου προτού διαλέξει, ούτε κατάλαβε αμέσως ότι στην περίπτωση του ήταν γραμμένο ανάμεσα σε άλλα κακά, να φαει τα ίδια του τα παιδιά. Ήταν ένας από εκείνους που κατέβαιναν από τον ουρανό και στη προηγούμενη του ζωή είχε ζήσει σε ένα καλά οργανωμένο κράτος, αλλά η αρετή του δεν οφειλόταν παρά μόνο σε συνήθεια, και δεν είχε καμιά φιλοσοφία.»

Κλείνοντας αυτό το άρθρο για την μετενσάρκωση, πρέπει να αναφέρω ότι σε μια χρυσή επικήδεια πινακίδα που βρέθηκε κοντά στη Σύβαρη της νότιας Ιταλίας υπάρχει η ακόλουθη επιγραφή: «Και έτσι, γλίτωσα από τον επώδυνο κύκλο, τον γεμάτο συμφορές» (είναι εμφανές ότι υπονοείται ο κύκλος των ατελείωτων γεννήσεων και θανάτων).